شانس با طعم...

صدای ماشین بابام به گوش رسید ولی خبری از خودش نبود بعد یک ساعت که اومد خونه، قیافش انقدر نگران کننده بود که بدون اینکه کسی چیزی بگه گفت: پسر همسایه از دوچرخه افتاده، طوری که ساق دستش از وسط لق میزده و منم تو اون موقع شاهد ماجرا بودم فورا دوچرخه رو گذاشتم تو حیاطشون و سوار ماشینش کردم که ببرمش بیمارستان. در ادامه اضافه کرد که همین که سر کوچه رسیده، متوجه شده که پدر و مادرش به خونه برمیگردن و اجازه ندادن که بابام زحمت بکشه و بعد از تشکر کردن بچه شونو به بیمارستان رسوندن.

واس یه لحظه بغضم گرفت و رفتم تو خاطره ها...

منم یه بچه بودم مث همه بچه های دیگه، مثه همه بچه های دیگه بازی کردم، مثه همه بچه ها از ارتفاع افتادم، مثه همه بچه ها دردم گرفت، مثه همه بچه ها گریه ام گرفت ولی مث همه بچه ها شانس با من نبود و کسی خونه نبود فقط خواهرام بودن که کوچولو بودن و اون موقع موبایل نبود که زنگ بزنن

اینطوری شد که حسرت بعضی چیزا رو دلم موند.

خدایا من که یه بچه 3ساله بودم. حداقل شاید اگه دوس داشتی می تونستی همین موقع اون اتفاق می افتاد

ناشکری نمی کنم ولی بخدا خسته ام- دلم به چیزی خوش نیس