نمی دونم بالاخره چی شد

اولشو بیخیال میشم که ...

بعدشو میگم که گفته باشم که بدانید:))

تو حال و احوالات خودمان بودیم که یکی از همکارامون حرف میزد و بقیه همکارا چنان به حرفاش گوش میدادن که ناخدآگاه به آخر حرفش رسیدم و روم نشد که بگم چی بود و کی بود و چی شد؟

فقط اینا رو شنیدم که فلان شیرازی، حالا یا میرزا رضا یا مکارم یا حالا هر کیه دیگه ، خلاصه شیرازی بودش. تو نمی دونم کدوم زمان شاه زندگی میکرده (حالا یا رضا شاه یا ...) خلاصه فتوا داده که خوردن قند و چای حرام هستش و این داستانا

جالبه خودش هم نمی دونسته که دلیلش چیه؟ ینی همون ش.ی.ر.ا.ز.ی.ه

و بعداها چون دلیل محکم و قانع کننده ای نداشته ، بازم فتوا داده به خاطر اینکه حلال بشه باید قند رو به چای بزنند که پاک شود(منظور حلال شدن)

واس همینه پدر بزرگ یا مادربزرگای ما، وقتی چای رو مینوشیدن اول قند رو به چای میزدند و بقیه داستان..

جالبه بدونید نشون به اون نشونی تو احکام آ.ی.ت اله م.ک.ا.ر.م ش.ی.ر.ا.ز.ی یه اشاره کوچیکی بهش شده (مسأله 199ـ هرگاه قند یا شکر نجس شود با آب کشیدن پاک نمی شود.)

ولی بعدها دلیلشو اینجوری مطرح کردن که : ادعای انگلیسی بودن خوردن قند و شکر با چای

خلاصه آخرش رو متوجه نشدیم که قند رو به چای بزنیم حلال میشه یا نمیشه