بازگشت همه به سوی شووره

خوشم میاد تو این بیست و اندی سال از عمر و زندگیم که شکوفه درخت گیلاس و خش خش برگا که رو به چشم دیدم ، یه بار نشده که خانواده مشوقم باشن همش نه، نکن، نمیشه، نرو، نمی خواد و....

+ ابتدایی بودیم گفتن اگه معدلت بیست شد برات فلان میخریم، بیست شد گفتن حالا سال بعدم اگه بیست شد اونوقت

+ راهنمایی بودیم گفتن اگه وضعیت درسات خوبه باشه اجازه میدیم که بری کلاس موسیقی. خوب بود ولی افتاد سال بعد

+ دبیرستان بودیم گفتن اگه درس خوب باشه اجازه کلاس ورزشی میدیم. خوب بود اینم افتاد سال بعد

+ پشت کنکوری بودیم گفتن اگه قبول شی اجازه کلاس طراحی رو بهت میدیم. قبول شدیم ولی اینم منتفی شد و داستان سال بعد

+ خواستیم گواهی نامه بگیریم که اون داستانا پیش اومد که اولا اجازه نمیدادن ، بعدش سرهنگه... من گریم گرفت و... خلاصه والدین گفتن اگه گواهی نامه رو گرفتی اجازه میدیم ماشین بخری ولی بازم داستان سال بعد

+ حالا میخوام ارشد واحد ابهر رو بدون کنکور برم .... انقدر آیه یاس و ناامیدی میخونن که ادم به چیــــــــــــــز خوردن میافته که اصلا بیخیالش شدم. میگن واس چی میخای کلی پول خرج کنی که هیچ به دردت نمی خوره. راستم میگن نه حقوقم زیاد میشه نه چیزی. شاید دیگه واس کنکور نخونم ولی تفریحی کتابایی که بابتش کلی  پول دادم رو یکم دزدکی نگاشون کنم

الان دیگه هر درخواستی دارم با یک کلمه نه، نمیخاد، نمیشه و.. ختم میشه و بعدش جمله شیرین، هر وقت شوور کردی اونوخ هر غلطی خواستی انجام بده ابهر نرو اصلا برو بندر عباس. خلاصه خواستی شهرای دور تر رو هم انتخاب کن.

 بعد میگن چرا حسابدار مملکت افسردگی میگیره